字典释义：
[hún]
〈名〉
(形声。从鬼,云声。本义:灵魂,古人想象的能离开人体而存在的精神)
同本义
魂,阳气也。——《说文》
人生始化为魄,既生魄,阳曰魂。——《左传·昭公七年》
聊乐我魂。——《韩诗·出其东门》
魂者,精气也。——《论衡·纪妖》
精气为物,游魂为变。——《易·系辞》
随神而来往者谓之魂。——《灵枢经》
魂去尸长留。——《玉台新咏·古诗为焦仲卿妻作》
魂悸以魄动。——唐· 李白《梦游天姥吟留别》
又如:魂识(心灵;魂灵);魂气(灵魂);魂骸(死者的灵魂和躯体);魂质(灵魂和实体)
精神,神志 。
如:断魂;梦魂萦绕;神魂颠倒;魂交(精神相感应,结合);魂鉴(精神理智)。泛指一切事物的精灵。
如:花魂;诗魂;柳魂
国家、民族崇高的精神 。
如:民族魂;国魂
[hún]
[hún]
[hún]
魂魄 [hún pò]
灵魂 [líng hún]
诗魂 [shī hún]
国魂 [guó hún]
魂不附体 [hún bù fù tǐ]
鬼魂 [guǐ hún]
惊魂 [jīng hún]
销魂 [xiāo hún]
幽魂 [yōu hún]
英魂 [yīng hún]
迷魂 [mí hún]
招魂 [zhāo hún]
断魂 [duàn hún]
勾魂 [gōu hún]
亡魂 [wáng hún]
冤魂 [yuān hún]
魂灵 [hún líng]
忠魂 [zhōng hún]
还魂 [hái hún]
摄魂 [shè hún]
心魂 [xīn hún]
游魂 [yóu hún]
魂断 [hún duàn]
精魂 [jīng hún]
回魂 [huí hún]
龙魂 [lóng hún]
消魂 [xiāo hún]
香魂 [xiāng hún]
追魂 [zhuī hún]
叫魂 [jiào hún]
离魂 [lí hún]
冰魂 [bīng hún]
醉魂 [zuì hún]
走魂 [zǒu hún]
魂帕 [hún pà]
魂床 [hún chuáng]
魂牌 [hún pái]
阳魂 [yáng hún]
褫魂 [chǐ hún]
别魂 [bié hún]