字典释义：
[wèi]
〈动〉
(形声。从心,尉声。本义:安慰)
同本义
慰,安也。——《说文》
有子七人,莫慰母心。——《诗·邶风·凯风》
以慰长想。——宋· 沈括《梦溪笔谈·活板》
慰留不允。——清· 张廷玉《明史》
又如:慰眼(观赏,饱眼福);劝慰(劝解安慰);自慰(自己安慰自己);抚慰(安慰);慰存(安抚慰问);慰唁(安慰勉励);慰喭(对遭丧事者的慰问;安慰,慰勉);慰肃(慰问;整肃);慰纳(安抚招纳或接纳)
居住
慰,居也。——《玉篇》
问
时时慰风俗,往往出东田。——李白诗
〈形〉
愤怒
慰,一曰恚怒也。——《说文》
段玉裁注:《小雅》:“以慰我心。” 毛曰:“慰,怨也。”《韩诗》作以愠我心。愠恚也。
心安
夫妻心稍慰。——《聊斋志异·促织》
吾心甚慰。——清· 林觉民《与妻书》
又如:欣慰(喜欢而心安);慰姁(宽厚和悦);慰释(宽慰;宽解);慰情聊胜天
抑郁 。
〈名〉
通“蔚”。病
贪财而取慰,贪权而取竭。——《庄子·盗跖》
[wèi]
[wèi]
[wèi]
慰藉 [wèi jiè]
安慰 [ān wèi]
慰问 [wèi wèn]
欣慰 [xīn wèi]
抚慰 [fǔ wèi]
慰安 [wèi ān]
宽慰 [kuān wèi]
告慰 [gào wèi]
自慰 [zì wèi]
劝慰 [quàn wèi]
慰劳 [wèi láo]
慰籍 [wèi jiè]
快慰 [kuài wèi]
慰勉 [wèi miǎn]
慰留 [wèi liú]
慰唁 [wèi yàn]
慰抚 [wèi fǔ]
优慰 [yōu wèi]
晓慰 [xiǎo wèi]
拜慰 [bài wèi]
慰恤 [wèi xù]
慰诲 [wèi huì]
宠慰 [chǒng wèi]
慰姁 [wèi xū]
附慰 [fù wèi]
襃慰 [bāo wèi]
申慰 [shēn wèi]
慰喜 [wèi xǐ]
敦慰 [dūn wèi]
慰喻 [wèi yù]
慰视 [wèi shì]
愉慰 [yú wèi]
慰励 [wèi lì]
喜慰 [xǐ wèi]
慰绥 [wèi suí]
慰省 [wèi shěng]
镇慰 [zhèn wèi]
谕慰 [yù wèi]
绥慰 [suí wèi]
解慰 [jiě wèi]